General Dought & clear, - * Removing the word ibn (“son of”) from the chain of lineage

This is Fathima XXX and I am living in the United States of America. I am expecting and we are hoping to name the Child as Hajar (name of wife of Prophet Ibrahim alai).
I was studying on the rules of naming a child according to Islam and confused how it should be mentioned in the Birth Certificate and legal documents.
Should it be Name of the child and Name of the father Eg: Hajar XXX or it should be Like e.g: Hajar binth XXX, daughter of … mentioned in the birth certificate which will be in childs official and legal documents for First, Middle and last name?
It'll be a great help if you could explain how the name should mentioned in the birth certificate, legal documents and called by parents.
-
Praise be to Allah
What is customary in the Arabic language and the traditions of the Muslims is to include the word ibn (“son of”) between the name of a man and the name of his father, and to include the word bint (“daughter of”) between the name of a woman and the name of her father.
Shaykh Bakr Abu Zayd (may Allah have mercy on him) said in Mu‘jam al-Manaahi al-Lafziyyah(p. 479-480):
With regard to names such as “Muhammad Ahmad” and the like, in which the first name is refers to the individual (the son) and the second refers to the name of his father – in other words, dropping the word “ibn” between the names of two different humans.
What is customary in the Arabic language, which is confirmed by the texts of sharee‘ah is to keep the word ibn in the context of writing the lineage, both when speaking and when writing. It was not known at the beginning of Islam, or in any of the records of Islam, or the books of biography and the lives of prominent Muslim figures, that this word was ever omitted at all. This omission is due to the influence of the non-Arabs, and the west after them. The Arabian Peninsula was free of this problem until there happened what happened of people coming from all over the world, with all that they brought of the influences of non-Arabic languages, innovations, and different troubles and problems, which includes their tampering with names by dropping the word ibn. I never thought this would happen in the land of an-Najd, but Allah decrees whatever He wills.
From my experience, when I was appointed to the judiciary in al-Madinah al-Munawwarah – blessings and peace of Allah be upon its inhabitant – from 1388 to 1400 AH, I did not approve of any name being written in any record without it including the word ibn. A man who had a case in court agreed with me. I said to him: Tell me the full name of the Prophet (blessings and peace of Allah be upon him) and he said: His name is Muhammad ibn ‘Abdullah. I said to him: Why did you not say Muhammad ‘Abdullah? Have you ever heard anyone in this world who says that? Blessed is he who follows his example and follows in his footsteps, blessings and peace of Allah be upon him. And he appreciated my advice.
This is from a shar‘i point of view. From a grammatical point of view, if there is someone called Ahmad, and his father’s name is Muhammad, and his grandfather’s name is Hasan, so you call him Ahmad Muhammad Hasan, and put it in a sentence as subject or object, you will not be able to pronounce it properly (in terms of case endings in classical Arabic) or discuss it from a grammatical point of view, because the words are put together in a manner that is not acceptable according to the rules of the Arabic language. There was a lengthy discussion inMajallat Majma‘ al-Lughah al-‘Arabiyyah[Journal of the Arabic Language Council] in Egypt, and none of them came up with a valid answer (with regard to how such a name is to be pronounced or written with vowels), apart from the comment of al-‘Allaamah ash-Shaykh ‘Abd ar-Rahmaan Taaj (may Allah have mercy on him) who said that this way of putting them together is not Arabic, so it cannot be subject to Arabic grammar, because what may be subject to Arabic grammar is a phrase that is soundly put together (according to the rules of the Arabic language). So one should say “Ahmad ibn Muhammad ibn Hasan”, and not try to justify the introduction of non-Arabic ways of speaking. We should keep away from resembling the non-Arabs because that is something that we are forbidden to do, for outward resemblance is indicative of an inclination towards them in one’s heart.“So said the people before them words of similar import. Their hearts are alike” [al-Baqarah 2:118].
Inal-Eedaah wa’t-Tabyeen lima Waqa‘a fihi al-Aktharoona min Mushaabahat al-Mushrikeenby Shaykh Hammood ibn ‘Abdullah at-Tuwaijri, there is an important lengthy discussion concerning that. And Allah knows best. End quote.
The Shaykh also said in his bookTasmiyat al-Mawlood(p. 5):
The necessity of keeping the word ibn between the names when speaking of lineage:
Here I will refer to an important historical point, which is that keeping the word ibn between the name of the son and that of his father, for example, was something known to all nations, and they did not know any other way, then because of the phenomenon of infant adoption in Europe, the one who adopted a child would differentiate between the son of his own loin, whom he would call So-and-so the son of So-and-so, and his adopted son, whom he would call “So-and-so So-and-so”, dropping the word “son of”. Then the word was dropped in all cases, and this practice also spread to the Muslims in the fourteenth century AH, so that they began to say, for example, “Muhammad ‘Abdullah”!
This is a new and foreign practice that was unknown to the Arabs and it is not in harmony with their language. So it cannot be subjected to the grammatical rules of Arabic. Has the world ever heard of anyone who mentions the lineage of the Prophet (blessings and peace of Allah be upon him) and says: “Muhammad ‘Abdullah”? If anyone were to say that, he would be rebuked and disciplined, so why do we divert from following in the footsteps of the Prophet (blessings and peace of Allah be upon him), when his way is more guided and more fair and just? Look at this dropping of this word, and how it has led to confusion in cases where a name is used by both males and females, such as Asma’ and Khaarijah. On paper it would not be clear (whether the name is male or female) unless the word “ibn” (son of) or “bint” (daughter of) is added. End quote.
So the correct form of the name is to say Hajar bint Hanas.
If that is possible, then please be to Allah.
But if the law of the land where you live does not allow that, or if this will cause problems for you or for your daughter in official papers, or lead to other consequences, then there is nothing wrong with you dropping the word “bint” from her name.
The primary purpose of that is to distinguish people from one another and to know lineages. If that purpose is achieved, then this is what you want, especially if that is widespread among people and has become their custom and habit, even if the way in which names are put together is not what is ideal and more appropriate in terms of the Arabic language and the traditions of the Muslims. This applies if it is not possible to follow what is ideal.
And Allah knows best.

Story - manushya puthiri

மனுஷ்ய புத்ரி ஒரு நீண்ட பயணத்துக்குப் பிறகு தளர்ச்சியும் சோர்வுமாக அவர் வீடு திரும்பியிருக்கிறார். அப்போதே மணி மூன்றாகி விட்டது. அடுத்த நாலரை மணிக்கு ஒரு கமிட்டி கூட்டம். ஐந்து மணிக்குப் பொதுக்கூட்டம். அதற்குப் பிறகு ஒரு விருந்து. தலை தெறிக்கும் அவசரத்துடன் ஓடி வந்தாலும் ஒன்றன் பின் ஒன்றாக நெருக்கித் தள்ளும் இத்தனை அலுவல்களுக்கிடையிலும் வரவேற்பறையில் அவரைக் காண வந்து காத்துக் கிடக்கும் கூட்டத்தைக் காண்கையில், அவருக்குப் பொறுமை குலைந்து போகிறது. அவரும் ஒரு மனிதர் தாமே? கல்லாலும் இரும்பாலும் ஆக்கப்பட்ட சமமான பொருளைப் போன்றவரில்லையே? அறுபது தியாலம் கொண்டோடும் ஒருமணிப் பொழுதைப் போல் நிமிடத்துக்கு நிமிடம் ஓட முடியுமா? அப்பப்பா...பொழுதோடு போட்டி போடும் ஓட்டம்! மூச்சைத் திணறச் செய்யும் இந்தப் போராட்டப் பந்தயம் போன்ற வாழ்க்கைக்கு உட்பட்டிருக்க வேண்டுமா என்று கூடத் தோன்றுகிறது அவருக்கு. அலுவலக அறையின் இருக்கையில் வந்து விழும் போது அவருக்கு ஒரே தலை நோவாக இருக்கிறது. அப்போது தான் அன்று முழுதும் குளியல்---- மதிய உணவு ஏதும் முடித்திருக்கவில்லை என்ற நினைவு எழுகிறது. அன்றாட வாழ்க்கையின் அவசியங்களுக்குக் கூட ஊர் ஒழுங்கு வைத்துக் கொள்ள முடியாத வாழ்வு! உணவு, உறக்கம் , ஓய்வு . எல்லாம் எப்போது நெருக்கிறதோ அப்போது தான் வைத்துக் கொள்ள வேண்டும்! காணாத தவித்து ஏங்கும் அருமைக் குழந்தையுடன் கொஞ்சி மகிழச் சிறிதளவு பொழுது கூடக் கிடைப்பதில்லை. மக்களுக்காகச் சேவை செய்யும் ஒரு தொண்டனின் வாழ்வு இது! இந்தப் பொது வாழ்க்கையினால் கிடைத்திருக்கும் வசதிகளையும், செல்வாக்கையும் அனுபவிக்க வேண்டுமென்றால் தனிப்பட்ட சொந்த வாழ்வின் வசதிக் குறைவுகளைப் பொறுத்துத் தானாக வேண்டும்! இந்த உண்மையை உணர்ந்தே, வரவேற்பறையைக் கடந்து அவர் உள்ளே நுழைகையில் மூளும் எரிச்சலை வெளிக்காட்டாமல் விழுங்கிக் கொள்கிறார். புன்னகை செய்பவர்களுக்குப் புன்னகை செய்தும், குசலம் விசாரிப்பவர்களுக்கு மறுமொழி கூறியும் தன்னை மறைத்துக் கொள்கிறார். எனினும் 'பேட்டிக்கு' காத்திருப்பவர்கள் பட்டியலை எடுத்துக் கொண்டு செயலாளன் உள்ளே நுழைகையில் எரிந்து விழுகிறார். "வேலையத்தவனுக! போ போ! இன்றைக்கு என்னால் யாரையும் பார்க்க முடியாது! எனக்கின்னிக்கு உடம்பு சுமில்லை. ஓய்வெடுக்கணும். யாரையும் பார்க்கிறதுக்கில்லை! நாளாக்கிக் காலை எட்டு மணிக்கு வராகி சொல்லி. போ!" செயலாளன் உள்ளூரச் சிரித்துக் கொண்டாலும், மேலுக்கு மிகவும் பணிவு தொண்டராக காத்து நிற்கிறான். எரிந்து விழுந்தாலும் காத்திருப்பவர்களை ஒருவர் பின் ஒருவராக அழைத்து விசாரிக்காமல் எழுந்து செல்ல மாட்டார் என்பது அவனுக்குத் தெரியும். உணவு கொள்ளாமலேயே பொதுக்கூட்டத்துக்குப் போனாலும் ஆச்சர்யமில்லை. அப்படியெல்லாம் பாராட்டிக் கொண்டிருந்தால் இவர் இந்நாள் மக்கள் தலைவராக வந்திருக்க முடியுமா? அவன் நினைத்தது தான் நடக்கிறது! ஒவ்வொருவராக உள்ளே சென்று அவரைப் பார்த்து திரும்புகின்றனர். எல்லோரும் சென்ற பின், செயலாளன் அவர் அருகில் நின்றான். மெல்லிய குரலில், " ஒரு அம்மா வெளியே உங்களை பார்க்கணும்னு காத்திருக்காங்க. அவங்களை பார்த்தால் தூரத்திலிருந்து வந்திருக்காங்கன்னு தோணுது. ஏழையாயிருக்காங்க, அவங்க உங்களைத் தனியா பார்க்கணும்னு சொல்றாங்க. வரச் சொல்லட்டுமா? என்றான். தலைவருடைய பொறுமை தகர்ந்து போயிற்று. சினம் பொங்கி வந்தது. மேசையை ஓங்கித் தட்டினார். இங்கிப் பேட்டி சரிந்தது. காகிதங்கள் அடுக்கு குலைந்து சிதறின. "நான் செத்தொழிகிறேன்... இன்னும் ஒரு அம்மாவாம்! இவன் சிபாரிசு வேற! நானும் ஒரு மனுஷன்னு - அவ கிட்டப் போயிகி சொல்லு! யாராயிருந்தாலும் இனி நாளைக்குத் தான்! மணி இப்பவே நாலரை!" செயலாளன் அமைதி குலையவில்லை. இன்னும் பணிவுடன் நயமாகவே உள்ளதை விண்டான். "பாவம், அந்தம்மா காலமா விடிஞ்சதிலேருந்து இங்கே வந்து ஓரமாக காத்திருக்காங்க. எவ்வளவு தொலைவு நடந்து வந்தங்களோ?" "ஏழை, கலைச்சுப் போன வயசான பொம்பிளை. இங்கே வந்ததிலே இருந்து பச்சைத் தண்ணி கூட குடிக்காம உங்களுக்காக, தனியே பார்க்கணும்னு காத்திருக்காங்க. பாத்தாப் போதும். அத்தோட போயிடுவேங்கறாங்க." தலைவர் நாவெழாமல் அமர்ந்திருக்கிறார். சற்றைக்கெல்லாம் விலையுயர்ந்த வாயில் திரையை ஒதுக்கிக் கொண்டு செயலாளனைத் தொடர்ந்து உள்ளே வருபவர்களை அவர் சற்றே அலட்சியம் தோய்ந்த முக பாவத்துடனே பார்க்கிறார். சூழலுக்குச் சற்றும் பொருத்தமில்லாத தோற்றமுடைய மூதாட்டி உடலை முழுதும் மூடிப் போர்த்த ஆடை. பழையதோர் தாழங்குடை. (நம்பூதிரிப் பெண்கள் குடையில்லாமல் வெளியே இறங்க மாட்டார்கள்.) இழிந்து தொங்கும் தொள்ளைக் காதுகள். பதினெட்டாம் நூற்றாண்டு வரலாற்றுக் காலத்திலிருந்து உயிர் பெற்றதோர் கதாபாத்திரத்தைப் போன்று அந்தம்மாள் அந்தப் பெரிய அறையின் ஓர் மூலையில் ஒதுங்கி நின்றாள். தலைவருக்கு கண்கள் நிலைக்கின்றன. புருவங்கள் சுருங்குகின்றன. இறந்த கால இருட்குகையிலிருந்து ஏதோ ஓர் அறிமுகமான உருவத்தைப் பெயர்த்தெடுத்துக் கொண்டு நினைவில் மோதச் செய்யும் முயற்சி... ஒரு நிழல் ... ஒரு சந்தேகம்... சட்டென்று நிமிருகிறார். எழுந்து அவளையே பார்த்துக் கொண்டு வருகிறார். அந்த அம்மாள் அப்போதும் அமைதி குலையாமல் நிற்கிறார். தலைவர் தழுதழுக்கும் மனசை நிலைப்படுத்திக் கொண்டு அடங்கிய குரலில் மொழிகிறார். "உட்காருங்கம்மா.... எங்க இருந்து வரீங்க...? உங்களுக்கு என்ன வேணும்? எனக்கு இப்ப வேலை அதிகமாயுள்ள நேரம். உங்க விசயத்தைக் கொஞ்சம் சீக்கிரமா சொல்லிட்டாத் தேவலை!" அந்தம்மாள் தலையைத் தூக்கி அவரைப் பார்க்கிறாள். கழுத்துக்கு மேலும் மூடியிருந்த போர்வை நழுவியது. திகைப்பும், மலைப்பும் குலவ விழிகளில் நீர் தளும்ப அந்த மூதாட்டியும் அவரைப் பார்க்கிறாள். அந்த மெல்லிய குரல், மந்திர ஒலி போல அவருடைய செவிகளில் விழுகிறது. "உட்கார்வதற்கில்லையப்பா. கோயிந்து, உட்கார வேணாம். இப்ப போயிடுவேன் நான். உன்னைக் கண்டாலே போதும்னு இருந்தது. கோயிந்துவுக்கு என்னைப் புரிஞ்சிருக்குமோ?... இப்ப புரிஞ்சிருக்கும்... ஆனா..." சொற்கள் தடுமாறின. நெற்றியில் நிலம் பதியத் தொழுது தொழுது எழுந்த வடு துலங்குகிறது. அந்த முதிய கைகளில் காப்புக்களின் தழும்புகள் தெரிகின்றன. அவருடைய உள்ளத்திலிருந்து அவரையறியாமலே ஒலி பிறந்து வந்தது. "ஓ குஞ்சுத்தாயம்மா!..." அவர்கள் அசைவற்ற நிலையிலேயே நின்றனர். நெடுங்காலம் பிரிந்த மகனை ஆற்றாமை தீரக் காணும் தாயாய். அந்த அம்மை தன் விழிகளை அவர் மீது நிலைக்க விட்டிருக்கிறாள். அந்தப் பார்வையில் குற்றங் குறைகளோ ஆசை விருப்பங்களோ இல்லை. அன்பின் நெகிழ்ச்சியும், உள்ளார்ந்து கிளர்ந்த நம்பிக்கையொளியுமே அவள் கண்களில் குலவுகின்றன. நெடுமூச்சின் இழைகள் ஒரு வாழ்க்கை வரலாற்றின் சுருள் முழுவதையும் அவிழ்த்துக் கொண்டு வந்து நிலத்தில் படிகின்றன. பார்க்க மறுத்து விரட்டி விடச் சொன்னாரே! தன்னுடைய முழு வளர்ச்சியையும் அந்த அன்னை வடிவில் காண்கிறார். குற்ற உணர்வு அரைச்சுமையாய் அழுத்துகிறது. அன்றாடப் பூசனைக்குரிய சில பிரதிமைகள் உண்டென்றறியாமல் எல்லாம் கல்லென்று கருதியதுண்டு. கற்கள் அடித்து நொறுக்கப்பட வேண்டியவை தானே? அதற்காகக் கிளர்ந்த போராட்டங்களில் முன்னேறி முன்னேறித்தான் அவர் இத்துணை உயரத்துக்கு வந்திருக்கிறார். ஆனால் இடவிடாத தாக்குதல்களில் உடைந்து சிதறிய அந்தக் கற்குவியல்களுக்கிடையே அகப்பட்டு பரிதாபமாகத் துடிக்கும் மனிதத்துவம் நிரம்பிய துடிப்புகளைப் பற்றிய உணர்வே இருந்திருக்கவில்லையா? ரத்தம் கன்றிக் கட்டிப் போன ஊமைக்காயங்கள். கண்ணீரில் கரையாத வேதனைகள். பசித் தீயில் வெந்து மாய்ந்தாலும், ஒரு மணியரிசி இரந்து பெறாத வயிறுகள். இந்தப் பெரு வேள்வியில் குருதி சொரியும் பசுக்களில் ஒன்றாக அந்தத் தாய் தம் முன் நிற்கிறாள். அன்பின் அமுத தாரைகளை அருளார்ந்து பொழியும் அந்தத் தாய்! பரிவும் கசிவுமே வடிவெடுத்தாற் போன்ற அந்தத் தாயின் முன் தாம் மிகவும் சிறுத்துக் குன்றி விட்டாற் போல அவருக்குத் தோன்றுகிறது. அந்த மனிதப் பெருநேயம் கொண்ட அம்மைக்கு முன் அவர் பெரிய பெரிய கூட்டங்களில் சொற்பொழிவாற்றும் தலைவரில்லை. பல்வேறு செயற் குழுக்களில் பொறுப்பாளராயிருக்கும் திறமைசாலியுமில்லை. எங்கோ தொலைவில் ஒரு குக்கிராமம். அங்கு ஓர் சிறிய குடில். அந்தக் குடிலுக்குரிய பையன் அவன். கவனிப்பரற்ற முற்றங்களிலும், தோப்புகளிலும் மாங்கனிகள் பொறுக்கி உண்டும், குளத்தில் குதித்துத் துளைந்து விளையாடிக் கொண்டும் திரிந்த அவனுக்கு, அப்பன் சிறிய வயதிலேயே காலமாகி விட்டார். மாமன்மார் அவன் தாய்க்கு ஆதரவளிக்கவில்லை. பசித்தீயைப் அவிக்க, குடும்பத்தை வாழ்விக்க அவனுடை தாய் அரும்பாடு பட்டாள். மகனைப் படிக்க வைத்து முன்னுக்கு கொண்டு வர வேண்டுமென்பது அவளுடைய அரிய இலட்சியம். அவனும் ஆர்வத்துடன் படித்தான். துவக்கப் பள்ளிக் கல்வியை ஒரே தாவலில் முடித்து விட்டான். பண்ணை வீட்டில் குஞ்சுத்தாயம்மை அவன் தாயிடம் மொழிந்த குரல் நினைவில் ஒலிக்கிறது. "கோவிந்துப் பயல் புத்திசாலியடி, லட்சுமி! அவன், பாரு, நிச்சயமாக முன்னுக்கு வருவான்." அவன் தாய்க்கு சந்தோஷமாக இருந்தாலும், வேதனையுடன் தான் பதில் கூறினாள். "அவனை எப்படீம்மா நான் படிக்க வைப்பேன்? வயிற்றுப் பாடே பெரும்பாடாக இருக்கம்மா. புத்தகம், பென்சில், நோட்டு அது இதுன்னு பள்ளிக்கூடத்துக்கனுப்ப எவ்வளவு செலவாகும்?" "இருக்கட்டுமே? ... செலவைப் பத்திக் கவலைப்படாதே. நானொரு வழி சொல்றேன், கேளு. கோயிந்துவை அன்றாடம் காலையில் பூப்பறிச்சிட்டு வரச் சொல்லு. பூசைக்கு பூக்கொண்டு கொடுத்தால் காசு கிடைக்கும்படி நான் வழி பண்ணுறேன்!" இப்போது, கருணையே உருவான அந்த அன்னை அவன் முன் நின்று அவனையே பார்க்கிறாள். இந்த முகத்தில் உலக நாயகியின் சாயயையே அவர் காண்பதாக நினைக்கிறார். ஏனிப்படித் தோன்றுகிறது? ஒரு கால், கோயிலின் முன்பிலேயே அந்தத் தாயை பெரும்பாலும் பார்த்திருந்ததாலா? அல்லது அன்னபூரணியைப் போல் பருப்பும் காயும் கலந்த கதம்பச் சோற்று உருண்டையும், கையுமாகவே கண்டிருந்ததால் தானோ? கோவிந்து அதிகாலையில் எழுந்து காடும் மேடும் திரிந்து தெய்வப் பூசனைக்குரிய மலர்களைக் கொய்து சேமித்து வருவான். அப்போது நல்ல பசி எடுத்து விடும் அவனுக்கு. அப்போது தான் பண்ணை வீட்டில் குழந்தைகளுக்குக் காலை உணவு பரிமாறிக் கொண்டிருப்பார்கள். குஞ்சுத்தாயம்மா, அவனையும் உட்கார வைத்து, தயிரும் மாங்காய்க்கறியும் சேர்த்துச் சோற்றைக் குழைத்து, காப்பணிந்த வெண்மையான கையினால் உருட்டி உருட்டி.... அந்தப் பெரிய உருண்டைகள்... அவன் எத்தனை உண்டிருக்கிறான்? அமுதினும் மேலான சுவையுடைய அந்தச் சோற்றை, அதைக் காட்டிலும் இனிய சொற்களோடு அவனுடைய கையில் உருட்டி வைப்பாள். அதைப் பார்த்துக் கொண்டு நெஞ்சு நெகிழ கண்ணீர் கசிய நிற்கும் அவன் தாயிடம் "நீ எதற்கடி லட்சுமி அழறே இப்ப? உன் பையன் படிச்சி, எப்படி உசத்தியா வரப்போறான், பாரு! ஓலைக் கூரையை ஓட்டுக் கூரையாக்குவாண்டி!... என்று நம்பிக்கையூட்டுவாள். அவர் மச்சு வீடு கட்டியிருக்கிறார். ஆனால் அதைக் கண்டு மகிழ லட்சுமி உயிர் தரித்திருக்கவில்லை.

Engagment, - Dought & clear, - * She rejected his proposal; should he try again?

Share ::-

After putting my trust in Allaah and seeking His help and praying istkhaarah, I proposed marriage to a girl but was refused because this girl is studying. Please note that I am attracted to her and I am always thinking of her. I felt more attracted to her after praying istikhaarah, because I felt at peace. My mother says that we will try to approach her again, but I am hesitant because I feel that proposing to her again will be embarrassing for my family. Should I propose to her or not? I hope that you – after Allaah – can help me find a solution.
-
Praise be to Allaah.
If the girl is religiously-committed and of good character, there is nothing wrong with trying again. If that can be done via some intermediaries, that is better, so as to avoid embarrassment to your family. But in fact we do not advise you to do that at present. If her studies are going to end soon and you can wait for that amount of time, then the intermediary can explain that, unless there is some other reason for the refusal which they did not explain.
Whatever the case, you should delegate the matter to Allaah, for no one knows what is good for him. Stop thinking and feeling attracted to her, and ask Allaah to show you what is good wherever it is. Open your mind to accepting both possibilities. If they agree, then hope that this is good and will help you in obeying Allaah, and if they refuse, then perhaps Allaah has diverted from you or from her something that would not be good, and has prepared for both of you that which is better for you.
“and it may be that you dislike a thing which is good for you and that you like a thing which is bad for you. Allaah knows but you do not know”
[al-Baqarah 2:216]
The believer has enough concerns, aims and deeds that should divert him from feeling attached to a girl, no matter who she is. We ask Allaah to distract us and you with acts of obedience to Him.
And Allaah knows best.

PUBLISHERM.NajimudeeN. MD,IRI

Engagment, - Dought & clear, - * She rejected his proposal; should he try again?

After putting my trust in Allaah and seeking His help and praying
istkhaarah, I proposed marriage to a girl but was refused because this
girl is studying. Please note that I am attracted to her and I am
always thinking of her. I felt more attracted to her after praying
istikhaarah, because I felt at peace. My mother says that we will try
to approach her again, but I am hesitant because I feel that proposing
to her again will be embarrassing for my family. Should I propose to
her or not? I hope that you – after Allaah – can help me find a
solution.
-
Praise be to Allaah.
If the girl is religiously-committed and of good character, there is
nothing wrong with trying again. If that can be done via some
intermediaries, that is better, so as to avoid embarrassment to your
family. But in fact we do not advise you to do that at present. If her
studies are going to end soon and you can wait for that amount of
time, then the intermediary can explain that, unless there is some
other reason for the refusal which they did not explain.
Whatever the case, you should delegate the matter to Allaah, for no
one knows what is good for him. Stop thinking and feeling attracted to
her, and ask Allaah to show you what is good wherever it is. Open your
mind to accepting both possibilities. If they agree, then hope that
this is good and will help you in obeying Allaah, and if they refuse,
then perhaps Allaah has diverted from you or from her something that
would not be good, and has prepared for both of you that which is
better for you.
"and it may be that you dislike a thing which is good for you and that
you like a thing which is bad for you. Allaah knows but you do not
know"
[al-Baqarah 2:216]
The believer has enough concerns, aims and deeds that should divert
him from feeling attached to a girl, no matter who she is. We ask
Allaah to distract us and you with acts of obedience to Him.
And Allaah knows best.